Mentale gezondheid op de basisschool (deel 1)

Wie is juf Jane

De eerste les vind ik altijd de leukste les. Je weet nooit wat er gebeurt en hoe ze reageren op dingen waar ze nog nooit over na hebben gedacht. Mijn praatje begint met wie ik ben, waar ik woon, wie mijn kinderen zijn, de dieren die ik heb en wat ik doe in het dagelijkse leven. Ze zijn super nieuwsgierig en vragen veel.

Currysaus

Wat ik vooral leuk vind zijn de spontane reacties. Bij het voorstelrondje schrijf ik altijd mijn naam op het digibord JANE CURRIE. Dat is al een mooie ingang omdat er gegiecheld wordt om mijn achternaam. Ik vraag dan ook altijd waar denken jullie aan bij mijn achternaam. De bekende varianten weet ik al maar twee kinderen zeiden dat is een bekende basketbalspeler, daar had ik nooit van gehoord. Weer wat geleerd. Daarna kwam de Currysaus en Curryeten. Schrijven doe je mijn naam anders, maar bij het horen van Currie dan denken ze als snel aan iets anders. Heel apart dat dan ineens de currysaus in je hoofd zit zeg ik. Een mooie ingang om te starten met de lessen mentale gezondheid.

Wat zit er in je hoofd

Ik maak gebruik van de MatriX methode wat een één op één Coaching methode is die ik toepas bij volwassenen en kinderen. Met een grote groep kinderen heb ik de techniek wat aangepast maar het werkt hetzelfde om inzicht te krijgen in wat er in hun hoofd afspeelt. De eerste opdracht is, teken je hoofd en zet er alles in of buiten je hoofd waar jij aan denkt. Alles van thuis, je dieren, school, hobby’s, familie maar ook je emoties en dingen waar je, je zorgen om maakt.Voor veel kinderen (ook voor volwassenen) is dit een moeilijke opdracht maar ze vinden het superleuk om te doen, omdat ze dit nog nooit hebben gedaan, over jezelf nadenken met name wat er in je hoofd zit. Één jongetje had er wel wat moeite mee want hij zei, er zitten toch hersenen in je hoofd! Ja dat klopt en in die hersenen zit informatie opgeslagen. Het was duidelijk voor hem en hij ging ermee aan de slag.

Jonge Juf met rimpels

Als voorbeeld teken ik mijn hoofd op het digibord en tijdens het tekenen schoot de digipen uit als een streepje op mijn (voor)hoofd. JUF IS DAT EEN RIMPEL! riep een jongetje. Heel de klas lag in een deuk en ik vond het ook grappig dus ik tekende nog maar een paar rimpels bij. Dat mag als je 61 bent. In de vorige groep was er een jongetje die ik voor het gemak Owen zal noemen. Elke keer stak hij zijn vinger omhoog. Ik negeerde dit een paar keer maar kennelijk was het zo belangrijk dat ik zei, ik kom straks naar je toe als je aan het tekenen bent. Wat was nu zo belangrijk dat je wilde zeggen. Als woordvoerder van zijn groepje waar hij in zat zei hij, JUF, JUF, WIJ VINDEN DAT U ER ZO JONG UIT ZIET. Kennelijk hadden ze een heel ander beeld in hun hoofd van een juf op leeftijd. Heerlijk toch zo een opmerking. De tekeningen die ze maken geven veel inzicht in wat er in hun koppies omgaat en ik zie dingen waarvan ik hoop dat ze er thuis over praten, dat er aandacht is voor hetgeen wat ze bezighoudt.

Ben je leerkracht of directeur van een basisschool en je zou dit graag op jullie school willen, neem dan vrijblijvend contact met mij op om de mogelijkheden te bespreken.